Baroque stilus e sculptura Renaissantiae prodiit, quae, classicis Graecis et Romanis sculpturis, formam humanam effingit. Hoc modo a Mannerismo mutatum est, cum artifices opera sua singulari ac personali stilo operam dare studuerunt. Mannerismus induxit notionem sculpturarum variarum fortium contrariarum; iuventus et aetas, forma et deformitas, viri et feminae. Mannerismus etiam figuram serpentinam induxit, quae maior facta est propriae Baroquae sculpturae. Haec erat dispositio figurarum seu circulorum figurarum in spiram ascendentem, quae levitatem et motum operi praebuit.

Michelangelo figuram serpentinam in Servio moriente (1513-1516) et Genium Victorium introduxit (1520-1525), sed haec opera ex una parte visebantur. Nuper saeculo XVI opus sculptoris Italici Giambolognae, de Raptu Mulierum Sabinarum (1581-1583). novum elementum invexit; hoc opus non ab uno, sed ex pluribus visum, et secundum considerationem mutatum, hoc factum est valde commune in sculptura Baroque. Opere Giambolognae plurimum valuerunt apud magistros erae Baroquae, praesertim Bernini.[6]

Gravis etiam auctoritas ad stilum Barocum ducens erat Ecclesia catholica, quae artificiosa arma in bello contra protestantismum ortum quaerebat. Concilium Tridentinum (1545-1563) Summum Pontificem maiores virtutes creandi artium regendi dedit, ac vehementer displicuit dogmatibus humanismi, quae media in Renaissantia artium fuerat. Pontificatu Pauli V (1605-1621) Ecclesia coepit doctrinas artisticas contra Reformationem evolvere et novos artifices ad ea perficienda mandabat.